Leyla Çal

Çocuklarımın, çocuklukları olsun istiyorum. Çocuk gibi yaşadıkları, nefes aldıkları, ağaçlar arasında koşup oynadıkları, gökyüzünü seyre daldıkları bir çocuklukları olsun. Çünkü…

Aile içinde tacize uğrayan çocuklar…. Okullarda, kurslarda cinsel istismara uğrayan çocuklar… Başlarına geleni kimselere anlatamayan çocuklar…  Küçük yaşta evlendirilen, gerdek…

Okulsuz eğitim dendiği vakit herkes bu konuya ilgi ve sempati ile yaklaşıyor ama öte yandan kimse gerçekten ne yapması gerektiğini…

Savaşa gitme oğlum. Vatanı seviyorsan onun için ölmeye ve öldürmeye değil yaşamaya ve yaşatmaya git. Vatana hizmet etmek istiyorsan bahçıvan…

“Doğrusu, dünyada rahat yaşamak için aptal olmak lazım. Fakat aptal olmaktansa biraz daha rahatsız yaşamak daha iyidir bence… Bilmem sen…

Ruhun imkânları sınırlıdır. Ve yaşayacaklarının çeşitliliği de öyle. Bu yüzden birbiriyle birleştirerek, birbiri üzerine koyarak biriktirir anıları, duyguları. Her kayıp…

“Söz uçar, yazı kalır” derdik eskiden, şimdi söz de uçmuyor, yazı da! Lakin bilgi, belge bombardımanı altında iyice pusulası bozuluyor…

Bir yıl daha geldi ve geçti. Yaşlanmaya devam ediyorum – bunu hem çok fazla düşünmemiştim hem de zamanın bu kadar…

Çocukluğum kışın Ankara’ da yazın köyde geçti. Pek farkı yoktu birbirinden Ankara’daki mahallemiz Türközü, sanki Çakırı’daki köyümüz Yakuplar’dan…Oyunlar oynardık yaşıtlarımız…