Erich Fromm
Asıl konumuza -özgürlüğün çağdaş insan için ne anlama geldiği ve ondan neden ve nasıl kaçmaya çalıştığı sorusuna- geçmeden önce, gerçeklikten bir anlamda koparılmış gibi görünen bir kavramı tartışmalıyız. Kopuk görülmesine karşın, çağdaş toplumda özgürlüğün çözümlenmesinin anlaşılabilmesi için ele almak durumunda olduğumuz bir düşünce bu.
Kavram derken, özgürlüğün insan varoluşunun belirleyici özelliklerini oluşturduğu, dahası, özgürlüğün anlamının, insanın kendisini bağımsız ve ayrı bir varlık olarak görmesi ve algılaması ölçüsünde değiştiği savından söz ediyorum.
İnsanın toplumsal tarihi, onun doğal dünyayla bir bütün olma durumundan çıkıp, kendisinin çevredeki doğa ve insanlardan ayrı bir varlık olduğunun farkına varmış duruma ulaşmasıyla başladı. Ancak bu farkındalık, tarihin uzun dönemleri boyunca çok belli belirsiz kalmıştır.
Birey, doğaya ve içinden çıktığı toplumsal dünyaya çok sıkı bağlarla bağlı olmayı sürdürmüştür; ayn bir varlık olarak kısmen kendisinin farkında olurken, aynı zamanda çevresindeki dünyanın da bir parçası olduğu duygusunu yaşamıştır. Bireyin başlangıçtaki bağlarından koparak gelişmesi süreci, “bireyleşme” diyebileceğimiz bu süreç, çağdaş tarihte Reform Çağı ile içinde bulunduğumuz dönem arasındaki yüzyıllarda doruk noktasına ulaşmış gibi görünmektedir.
Bir bireyin yaşam tarihinde de aynı süreç görülür. Çocuk, artık anasıyla birlikte bir tek olmadığı anda doğar ve anadan ayrı bir biyolojik varlık haline gelir. Bu biyolojik ayrılma, bireysel insan var oluşunun başlangıcıdır ama, gene de çocuk işlevsel olarak uzun bir süre anneyle birlikte tek bir varlık olarak kalır.
Birey, kendisini dış dünyaya bağlayan —simgesel— göbek bağından ne ölçüde kurtulmuşsa, o ölçüde özgürdür; ya da kurtulmadığı ölçüde özgürlükten yoksundur; ama bu bağlar ona güvenlik duygusu, bir ait olma, köklerinin bir yere bağlı olduğu duygusunu vermektedir.
Bireyleşme sürecinin bireyin tamamen ortaya çıkışı sonucunu doğuran bu süreçten önce var olan bütün bu bağlara “ilk bağlar” adını vermek istiyorum. Bunlar, normal insan gelişmesinin bir parçası olmaları anlamında organik bağlardır; bireyselliğin yokluğunu belirtirler ama aynı zamanda bireye güvenlik ve çevre koşullarına alışma olanağı verirler. Çocuğu anasına, ilkel toplum üyesini klanına ve doğaya ya da ortaçağ insanım kiliseye ve toplumsal kastına bağlayan bağlardır bunlar. Tamamen bireyleşme evresine ulaşılıp da birey bu ilk bağlardan kurtulduğunda yeni bir görevle karşı karşıya gelir: kendisini dünyasının koşullarına uyarlamak, dünyada kök salmak ve bireysellik-öncesi var oluşundakilerden farklı yollardan güvenlik bulma görevleridir bunlar. Demek ki özgürlük, bu evrim aşamasına ulaşıldıktan önceki özgürlükten farklı bir anlam taşımaktadır. Şimdi burada durmak ve bu kavramları bireysel ve toplumsal gelişmeyle olan ilişkileri içinde daha somut bir şekilde tartışarak açıklığa kavuşturmak gerekiyor.
İnsanın, dölüt içi yaşamdan insansal varlığa geçişi şeklindeki ani değişiklik, ve göbek bağının kesilmesi, yavrunun, ananın bedeninden bağımsız hale gelmesinin başlangıcıdır. Ancak bu bağımsızlık yalnızca iki bedenin birbirinden ayrılması şeklindeki kaba anlamda gerçek bağımsızlıktır. İşlevsel anlamda bebek, ananın bir parçası olmayı sürdürür. Anne tarafından beslenir, taşınır, bakılır, her yaşamsal anlamda anneye bağlıdır. Yavaş yavaş çocuk annesine ve diğer nesnelere kendisinden ayrı varlıklar gözüyle bakmaya başlar. Bu süreçteki etmenlerden biri sinirbilimseldir (nörolojik) ve çocuğun genel fiziksel gelişmesi, nesneleri eliyle ve zihniyle kavrama ve onları kullanma yetisi sürecin gelişmesinde rol oynar. Bebek, kendi etkinlikleriyle kendi dışında bir dünyayı yaşar. Bireyleşme süreci, eğitimle hızlandırılır.
Bu süreç, annenin rolünü, çocuğun istekleriyle çelişen farklı amaçlara sahip bir kişi rolüne ve çoğu kez, düşmansı ve tehlikeli bir kişi rolüne dönüştüren bir dizi baskı ve yasakları gerektirir. Eğitim sürecinin girişiminin durdurulması, ana babadan yansıyan düşmanlık, kısacası —çocukta güçsüzlük duygusuyla ondan kaynaklanan düşmanlık duygusunu yaratan— baskı havasıdır.
Burada tam anlamıyla güdüsel sıkıntının düşmanlık yaratmayacağına işaret etmek gerekir. Düşmanlığı yaratan, taşkınlığın engellenmesi, çocuğun kendini ortaya koyma—elbette ki tamamı değil— bir parçası olan bu çelişki, “ben” ile “sen” arasındaki ayrımı keskinleştiren önemli bir etmendir.
‘Özgürlükten Kaçış’
Dünyalılar