Belleğin yükü altında çöken bir canlı. İnsan. Dünyayı sonsuz bir alanmışçasına horca kullanan bir tür canavar. Akıllı ve yetenekli. Kararlı ve acımasız. Duygulu ve ürkütücü. Çelişkileriyle de çekici. Ama nihayetinde bir ölümlü işte. Bunu da biliyor, unutmak istese de.
Bir çağ. Dijital. Hızlı. Makbul olanın semboller olduğu bir devir, aşkta bile. Mülkün, paranın, yasakların, gevezeliğin dönemi. Gönül dağının değil, erişteli yeşil mercimek çorbasının değil, terlediğinde balkondan atılan kuru fanilayı tutan çocuğun değil, başka, çok başka şeylerin zamanı. Kötülüğün sınırsızlığının deşifre edildiğini gözlerimizle gördük.
Ama…
Kalben, inadına, tutkuyla yaşıyoruz. Tesadüfen veya kazaen değil bu halimiz. Farkında olmadığımız bir güce sahibiz. Hepimiz bir tür gözü dönmüşlükle hayata sımsıkı tutunmuşuz. Banka hesaplarımız, dillerimiz, bedensel ve zihinsel engellerimiz, cinsel tercihlerimiz, politik uyuşmazlığımız bir yere kadar bölebiliyor bizi. Neden mi? Aynı gökyüzüne bakıyoruz da ondan. Alınan sert darbeler bizi ayık ve bitişik tutuyor da ondan.
Ve…
Tasarlamış olduğumuz her şey yıkılırken bile uyanmayı sürdürüyoruz. Gürültü çıkarıyoruz. Tükürdüğümüz şehirden büyülenmekten kendimizi alamıyoruz. Birilerini, bir şeyleri sevmez hale gelsek bile ille de bir şeylere bağlanıyoruz. Hazin ve travmatik çocukluğu olanların göz bebeğinde hep bir hüzün vardır ya, biz böyle kalacağımızı iyi biliyoruz. Sıkıntıyı ve korkuyu aşırı ölçülerde tecrübe ediyoruz.
Yine de…
Bakıyoruz. İşimize bakıyoruz. Günümüze bakıyoruz. Birbirimize bakıyoruz. Özümüz gereği çok yoğun bakıyoruz, bulduğumuz her şeye. Ya da çarptığımız. İnsan gökyüzünü her zaman göremiyor. Bazen binalar izin vermiyor, bazen acılar. Zaman zaman da aklına da gelmiyor doğrusu bakmak.
Bir gün…
Aniden bir şeylerin için tamamen boşalacak. Bu bilgi kesin. O zaman kendi gökyüzünü bul ve bak, her zaman bak.
Ayça Güçlüten
Dünyalılar