Erkeğin üstün olduğu kanısı sadece efsanelere değil, yaşamın her alanına yerleşmiş olan ataerkiye dayanır.
Ataerki tüm kurum ve propagandasıyla erkeğe üstün ve güçlü olduğuna inandırmıştır. Halbuki bu içi boş ve içi hiçbir zaman doldurulamayacak bir iddiadır. Dolayısıyla erkek, egemenliğini şiddetle sağlamak zorundadır. Şiddet bir nevi aterkiyle beslenen erkeğin varoluş çabasıdır.
Erkeğin kadına şiddet uygulamasında, tecavüzünde, hakaretinde, hizmetçi gibi kullanmasında, öldürmesinde yatan psikoloji ”üstünlük” saplantısıdır. Herhangi birinin herhangi biri karşısında haksız düşmesi durumunda huysuzlaşması ve şiddete meyil göstermesi gibi ya da saltanatı tehlikeye giren bir imparatorun kitle katliamlarına girişmesi gibi. Erkek de kadın ile ilişkisinde egemenliğini sürekli baskı ve gerektiğinde şiddet yoluyla sağlar. Kadının sesi daha yüksek çıktığında, itiatsizlik ettiğinde, ”hayır” deme cesareti gösterdiğinde, daha akıllıca davrandığında, başarılar elde ettiğinde erkeğin alaya, hakarete, şiddete başvurmasının altında yatan gerçeklik budur: Egemenliğini yitirme kaygısı.
Ataerkil toplumlarda egemenlik kayıtsız şartsız erkeklerin olsa da egemenlik ve üstünlük bir ve aynı şeyler değildir. Evet, bu toplumlarda erkekler egemendir, fakat üstün değildir. Üstünlük takıntısı egemenin aşağılık kompleksinden kaynaklanır. Bir erkek bu üstünlük saplantısına ne kadar takılırsa aşağılık kompleksi o derece artar ve şiddete o derece meyil gösterir.
Baran Sarkisyan
Dünyalılar