Bir varmış bir yokmuş, Allah’ın kulu çokmuş! Kimi yatağında, kimi sokağında, kimi yer üstünde, kimi yeraltında yaşar gider; vakti zamanı gelince de ölüp gidermiş. Korkuları gölgede bırakıp; korunaklı bir evde, rahat döşeklerinizde derin uykulardayken siz…
Elleriyle karnını sımsıkı kavrıyor. Bacaklarını toplamaya çalışıyor. “Kal olduğun yerde bebeğim. Zamanı değil! Sen de gidersen dayanamam.”
Tüm dünya koskoca bir uğultuya dönüyor. “Susuuun… Susun artık! Çekin ellerinizi üzerimden. Uyumalıyım ben. Bebeğim de uyumalı. Uyandığımda mor menekşeler açmalı yeniden. Çiğdemler nergisler sarmalı her yeri.”
❁ ❁ ❁
Uyanıkken görülen bir düş gibi devşiriyor başkalarının karabasanlarını.
“Maden kuyusunda havasız kaldım
İtildim, kakıldım, dermansız kaldım
Yoksulluk yüzünden, çaresiz kaldım.”
❁ ❁ ❁
Düş içinde bir düşün peşinden gidiyor. Kuyulara dalıyor; vuruyor kazmayı, geçmişin göçüklerine. Dinliyor; dokunuyor korkunun soğuk gövdesine. Umarsız bekliyor, konuşsun diye, bir ölü evi çılgınlığında ki ocaklar!
Gün, günlere uzuyor; gazetecilerin flaşları, güvenlik görevlilerinin ve madencilerin koşuşturmaları, ağlamalar, feryatlar arasında arama kurtarma çalışmaları sürüyor. Sağlık ocağının önü ana baba günü. Hep yürek korkusu ile beklenen bildik görüntüler.
O kargaşada her ambulans gelişinde insanlar gözyaşları içinde, bağrış çağrış kapıya hücum ediyorlar. “Haliiil!…”. Anneler, babalar, eşler, çocuklar her ceset çıktığında koşturuyorlar; yaralıları, cesetleri teşhis etmeye çalışıyor, kömürleşmiş, parçalanmış cesetlerin üstüne kapaklanıyorlar. Kadınlar, yürekleri paralayan bağrışlar eşliğinde dizlerini dövüyor, korkmuş ve şaşkın çocuklar incecik sesleriyle onlara katılıyor; her tür erkek sesinin de karıştığı curcunalı bir koro sarıyor ortalığı.
❁ ❁ ❁
“Yeminliyim demiştim; varmam demiştim madenciye. Yıkamam demiştim kömür kirini. Kulağım tetikte bekleyemem!” “Ondan mı oldu bunlar? Cezalandırıldı mı sevgim?”
❁ ❁ ❁
Düş içinde gerçek; gömülmeyi bekleyen bir ölü gibi çarpıyor karanlığına. Gövdesini yakıp, ruhunda boğuluyor. “Şu ağlayanlar da kim?.. Halil’e mi ağlıyorlar, kendilerine mi?
Yoksa yanarak; göçükte kalarak ölen, ya da kör, topal, felçli yaşayarak ömür tüketen yakınlarına mı?”
Yüzünü avuçluyor. Sahip olmakla kaybetmek arasındaki sınırda kayboluyor. “Tanıyamamışlar Halil’imi. Nasıl da umutlanmıştım çıkanların arasında olmayınca! Yokmuş yüzü. Kopmuş kolu bacağı. Yanmış, kavrulmuş. Nasıl da patlamış patlayasıca! Ah Halil’im… Göremedi bebeğini.”
❁ ❁ ❁
“Bu şirket çok para veriyormuş kalanlara kız!..”
“Vay anam, bizimkiler havaya gitti!”
❁ ❁ ❁
Beyni zonkluyor; yeniden savruluyor uçurumlara. Kan tüküre tüküre ölen babasını; ezik kavruk anasını görüyor. Bu akan kan babasının mı? Yok yok tükürükten bu kadar kan çıkmaz. Hem niye onun altından aksın ki?
“Bu ağır koku, ne kokusu?”
“Kömür damarlarını yarıp, kömürü yer üstüne çıkarmak hüner ister… sabır ister. Değil mi Halil’im?
Zamanında önlem alınmazsa kömür kendiliğinden… Tutuştu mu? Yanıyor mu için için?..Patlayacak yetişin!..
En derin yerindeyim göçüğün. Her yerim kömür balçığı! Halil!.. Nerdesin Halil? Kurtar bizi!”
“Yeter bağrıştıkları!.. Yeteeer!.. Bırakın bebeğimi. Dokunmayın bana!.. Haliiil!
❁ ❁ ❁
“Paraları hemen ödüyorlarmış hem de…”
❁ ❁ ❁
Dizi dizi tabutlar geliyor. Kazayı yeni haber almış insan seli bitmek bilmiyor. Gece gündüze karışıyor güneş; sağlık ocağı önünde ağlayan, haykıran; kocasının, oğlunun, kardeşinin, babasının, amcasının, cesedini arayan madenci yakınlarının üzerine doğuyor.
❁ ❁ ❁
“Kazma seslerini bile duyamadan gitmiş yiğidim. Bir umutsuz!
“Kuyulara sığmaz bedeni, sedyelere nasıl sığdı?”
“Çıkmıyor kömür karası. Karabasanım oluyor düşlerim.”
Bir gün daha bitti… Yaşayamadığınız bir gün daha!
❁ ❁ ❁
“Devletimiz görev başında. Yaraları saracaktır. Olay ihmalden kaynaklanıyorsa sorumlulardan hesap sorulacaktır”
❁ ❁ ❁
“Çok para vereceklermiş, çoook!”
“Paranız batsın!.. Haliiil… Koç yiğidim. Bebeğim!”
❁ ❁ ❁
Kimse yok mu?
“Aradan yıl geçti. Kimseler kalmadı ortalıkta. Şehirden uzak, dağ başlarındaki ocaklarda, toprağın metrelerce altında, yine yüzlerce insan seni soluyor. Yaşananları kanıksadı insanlar. Birkaç yılda bir yürekleri dağlar gider ölüm. Yeniden hayatlarını kurar
kalanlar.
Başım eğik Halil’im… Duvağım solmadan ben de onlardan oldum. Gözyaşlarım çiçek oldu, gelin gülüşüm dondu dudaklarımda; mühürledim ağzımı. Yandı içim, kavruldu. Kucağımda bebeğimle gelemedim. Durduramadım onu; “düşüt”ünü geri aldı toprak; vakitsiz
geldi yanına…
Sana sevgim hiç sönmedi. Ama ne derim; nasıl derim bilemem: Tek gelmedim.
Amca olacaksın yakında.
❁ ❁ ❁
Münevver İzgi’nin “Kıymetlidir Madenci Karısı” adlı bu öyküsü 2007 Madenci Öyküleri yarışması 1. lik ödülü almıştır.