Biz, koyunlar ne mi öğretiriz?
Çok şey öğretiriz ama anlayana.
Biz insanlara mutlu olmayı öğretiriz.
İnsanların çoğu mutlu olmayı bizden öğrenir de farkında olmaz.
Bir kere HİÇBİR ŞEYİ DÜŞÜNMEYİZ.
GAM KASAVET BİLMEZ, TASA ÇEKMEYİZ.
Önümüzde ot olsun, saman olsun, su olsun yeter.
Çok uysalızdır.
Bir sahibimiz olsun yeter.
Sahibimiz olmazsa perişan oluruz.
Bir de sürübaşımız vardır.
O ne derse biz de onu yaparız.
Böylece mutlu oluruz.
İnsanlara çok faydalı olmak bizi çok hoşnut eder.
Geçenlerde bir kardeşimizin kürkünü birinin sırtında gördüm, gurur duydum.
Kardeşimizi kesip derisini yüzmüşler.
Aman ne güzel bir deri ceket olmuş sormayın.
Sütümüzü sağarlar, bağırsaklarımız keman teli olur.
Çok işe yararız canım.
Geçen gün bizim kuzu “Anne neden babalarımız hep kurban ediliyor” diye sordu.
Masum yavrumuzun aklı karışmış. Hemen anladım.
Meğer bir keçi yavrusuyla arkadaş olmuş.
Bu muzır düşünceleri aklına o sokmuş.
Hemen yavrumu eğittim: Canım, dedim. Ne mutlu bize ki babalarımız kurban ediliyor.
“Neden anne?” dedi masum kuzum.
“Babanı kurban etmesinler de onların yavrularını mı kurban etsinler? İşte biz onların yerine kurban ediliyoruz. Bu bizim geleneğimizdir. Sen de sevin” dedim. Masum kuzum da bir sevindi, bir sevindi ki sormayın.
“Ama anne, insanlar da savaşa kendi oğullarını göndermiyorlar mı” diye sordu.
“İşte gördün mü?” dedim. “Onların kurban geleneği de öyle.”
Bir daha tembihledim. Keçilerle arkadaşlık etmeyecek.
Geçen gün de “Anne biz neden böyleyiz?” dedi.
“Yani hiçbir şeyi dert etmiyoruz. Sormuyoruz, düşünmüyoruz, her denileni yapıyoruz?”
Yavrum, dedim. Biz koyunuz da ondan.
Biz koyunuz.
Rahatız.
Tasamız yok, derdimiz yok.
Çayır çimen bizim, suyu da bulduk mu, tamam.
“Anne” dedi kuzucuğum; “Ne rahat değil mi koyun olmak?”
İşte o da olgunlaştı, gerçek bir koyun oldu. Ne güzel…
Dr. Erdal Atabek
Dünyalılar