Bence Gezi’den en çok masumiyeti için nefret ettiler. Polise çiçek vermelerden bahsetmiyorum… Düşen hiç kimsenin yerde kalmamasından, yakıcı gazdan kaçarken çarptığına “pardon” demekten, o zamana kadar hakkında hiç düşünmediği bir Kürt kasabası için düzgün Türkçeyle sloganlar atmaktan, sokak çocuklarının kral olduğu bir park yaratmaktan bahsediyorum.
İnsanın bir başka insan için bir şeyler yapabilmesi onları dehşetli korkutuyor.
Ankara’da toplu taşıma kartları ilk kullanıma girdiğinde, insanlar biten kartlarını, mevcut son hakkı kullansınlar diye, metro durağında hiç tanımadığı insanlara veriyordu. Melih Gökçek bu dayanışma jestine savaş açtı. Güvenlikçileri adam dövmeye kalktılar. Sonunda yazılım değiştirerek bu hakkı iptal ettiler.
Dertleri para elbette, ama daha çok, halkın dayanışması.
Şimdi de bileti olmayan yolcuya akbil basan güvenlikçi Sinan’ı belediyeyi 4.9 TL zarara uğrattığı için ağır cezada süründürmek istiyorlar.
Liseli gençlerin 15 yaşına komada giren arkadaşlarının uyanmasını istemesini terör suçu sayıyorlar.
Oysa rüşveti “önden” ödenmiş olmak kaydıyla her tür pisliğe göz yumma fikrine çok açıklar.
Dedesinin “Orospunun ve memurun bahşişini önden vereceksin” öğüdüne uyan Reza Zarrab birkaç gün hapis yatmasın diye bütün bedenleri, bütün benlikleriyle “önüne yatmaya” hazırlar.
Onlar, masumiyeti yok etmek istiyorlar.
Kimse kimseye yardım etmesin, herkes onların oy rüşveti olan kömürlerine, ramazan paketlerine mahkum olsun istiyorlar.
Sadaka vermeye karşı değiller, ama halkın birbiriyle dayanışmasından ölesiye korkuyorlar.
Lafı, 450’inci doğum yılını kutladığımız Shakespeare’in ağzından alıp diyebiliriz ki:
Kimseler uyumasın artık!
Masumiyeti öldürüyorlar!
Evet, masum dayanışmayı.
Yorgunlukları yıkayan suyu,
Her günkü hayatın dirimini,
Yaralı canların merhemini.
İstiyorlar ki
Yüzümüzü bir maske gibi takalım yüreğimize,
Birbirimizi görmeyelim diye!
Barış Yıldırım
Kaynak: http://fraksiyon.org