Tarih Vakfı’nın iki yıldır sürdürdüğü “geçmişten günümüze azınlık okulları: sorunlar ve çözümler” projesinde, eğitim ve azınlık okulları konusunda Türkiye’deki eşitsiz uygulamalar ile insan hakları ihlalleri irdelendi!
Ne zaman bir sorunla karşılaşsak, bu sorunun kalıcı çözümü için “her işin başı eğitim” der, bunu her şeyin başına ya da önünde koyarız. ama bunu söylemek yetmez; çünkü somut bir sorunun çözümünü sadece bir eğitim sürecine bağlamak, sıklıkla o sorunun çözümünü ertelemek anlamına da gelir.
Öte yandan her zaman ve her şeyin önüne konulan “eğitim” konusu da yeterince düşünülmez; eğitimin “neyi amaçladığı”, “ne olduğu”, “nasıl yapılacağı” hemen çoğu insana “teknik konular” gibi gelir ve bunu sıklıkla “politikacılar”a ve “eğitimci”lere bırakılır. Oysa eğitim belki de en son noktada eğitimcilere bırakılacak bir yaşamsal önemde bir konudur.
Eğitimle ilgili temel konuların karar vericisi önce o eğitimden yararlanacak olan birey, sonra da onun en yakınındakilerden başlayarak tüm toplum olmalıdır. Çünkü eğitim ve öğrenim hakkının gerçekleşmesi sürecinden ibaret olan eğitim ve öğretim, her şeyden önce bireyin varolma ve kendisini gerçekleştirmesinin koşul ve olanaklarını yaratır ve oluşturur.
Diğer tüm “hizmet” alanlarında olduğu gibi bu konu da “hak temelli” olarak ele alınmalı, bir hak olarak talep edilmeli ve bu hakkın gerçekleşmesi için de başta yöneticiler olmak üzere herkes, üzerine düşen neyse onu yapmalıdır!
Kuşkusuz bu süreçte, dün ve bugün nelerin, nasıl yapıldığını da iyi gözlemlemek, yanlışları ve eksikleri de tam olarak ortaya koymak; doğru kararlar vermek için de hem çeşitli kaygılardan kaynaklanan “tüm kırmızı çizgileri” ortadan kaldırmak; hem de alışkanlıkla ya da hep öyle olageldiği için yapılan yanlışların da farkına varmak, onları sorgulamak gereklidir.
Değişimler ve dönüşümler yalnız geleceğe dair hayaller, idealler ya da salt ihtiyaçlara veya taleplere bakarak gerçekleşmez. Yazının devamı için
Dünyalılar