“Anne, ben eşcinselim” desem, üzülürdü annem. Üzgünüm anne, empati kurabiliyorum eşcinsellerle; yüreciklerini, kederlerini, onur`lu yürüyüşlerini sahiplenebilecek kadar, “eşcinselim” diyebilecek kadar…
Eşcinseller can`ımdan içeridir anne, biz`dir; o büyük, o sırlı yaşamdır biz`e ait olan…
“Baba, ben Kürt`üm” desem, anlayamazdı babam. Üzgünüm baba, empati kurabiliyorum Kürt`lerle; heder edilen varlıklarını, dillerini, kültürlerini içime bastıracak kadar, “Kürt`üm” diyebilecek kadar…
Kürtler can`ımdan içeridir baba, biz`dir; o büyük, o sırlı direniştir biz` e ait olan…
“Sevgilim, ben Alevi`yim” desem, tedirgin olurdu sevgilim. Üzgünüm sevgilim, empati kurabiliyorum Alevi`lerle; katledilmelerini, yakılmalarını, mesela kapılarına çarpı işareti konulduğundaki korkularını bağrım yanarak duyumsayabilecek kadar, “Alevi`yim” diyebilecek kadar…
Aleviler can`ımdan içeridir, sevgilim, biz`dir; o büyük, o sırlı bilinçtir biz`e ait olan…
“Kardeşim, ben Ermeni`yim” desem, küfür gibi gelirdi bu söz kardeşime. Üzgünüm kardeşim, empati kurabiliyorum Ermeni`lerle; göçlerini, sürgünlerini, şimdi onların evlerinde gönül rahatlığıyla oturan öz be öz Türk`leri tarifsiz bir sızıyla düşünebilecek kadar, “Ermeni`yim” diyebilecek kadar…
Ermeniler can`ımdan içeridir kardeşim, biz`dir; o büyük, o sırlı haldaşlıktır biz`e ait olan…
“Arkadaşım ben Türkmen`im” desem, bilirim, “ne alaka?” der gibi bakacak arkadaşım. Üzgünüm arkadaşım, empati kurabiliyorum Türkmen`lerle; azınlıkların, çoğullukların uğradığı haksızlıklardan, ayrımcılıklardan, yaşadıkları acılardan dem vurulduğunda, sözü hemen Türkmen`lere, Doğu Türkistan`daki canlara getirip, “onları da sahiplensenize “ diye atarlanarak, kendi ırkından olanları kutsayıp, koz olarak kullanıp, fakat kutsayıp koz olarak kullandığı güpgüzel halklara karşı bir o kadar da sinsi, bir o kadar da umarsız, duyarsız insan`cıkları gördüğümde, “ben Türkmen`im” diyebilecek kadar, cümle kıyılan, soldurulan halkları sahiplenecek kadar can`ım…
Türkmenler can`ımdan içeridir arkadaşım, biz`dir; o büyük, o sırlı yarenliktir biz`e ait olan…
Nasıl anlatsak ırksız olduğumuzu, yersiz yurtsuz olduğumuzu bilmem ki; ırk`ımızın “can”, yerimizin yurdumuzun “dünya” olduğunu nasıl bildirsek dostlar?
Dinimizin vicdan, mezhebimizin sulh olduğunu nasıl beyan etsek gayrı…
Bayrakları, sınırları, devletleri kutsayanların karşısında, “bizim kutsalımız aşk`tır” desek, “bizim kutsalımız emek`tir, dayanışmadır,düş`lerimizdir” desek mesela, halimizden anlayan olur mu dersiniz?
İşimizi sorana “madenciyiz” demek, madencilerimizle bir olmak can halidir bize, içtenliktir…
Köyümüzü sorana, “Roboski” demek, Cumartesi Anneleri`yle bir olmak doğruluktur bize, dürüstlüktür…
Evi barkı olmayanlardanız, Madımak Oteli`ndeyiz bugün; yakılan can`ların yüreciklerine su serpmek gerek gayrı, “buradayız, yanınızdayız, yalnız değilsiniz” diye fısıldamak biz`den taraf…
Yalnız değildir yakılan, soldurulan, heder edilen cümle canlar; ötekileştirilen, yalnızlaştırılan, kimsesizleştirilen can buğusu özlemler, yalnız değiliz gayrı…
Sözümüz söz, inadımız inat, umudumuz umut`tur dostlar; usulca sesleniyoruz yüreciklerimize, yüreciklerinize, can olan cümlemize doğru, “yalnız değiliz”…
Ergür Altan (erguraltan@gmail.com)
Dünyalılar