Türkiye’deki hiyerarşiyi, devleti, tebanın yerini bu resimden daha iyi anlatan başka bir kare daha olamazdı herhalde.
Zonguldak’ ta dün düzenlenen Gaziler Günü töreni esnasında yağan yağmurdan devleti temsil eden insanlar birer şemsiye ile korunurlarken, o gün tek kuru kalması gereken insanın, gazinin, göz göre göre ıslanmaya terk edilmesi nasıl bir ülkenin vatandaşı olduğumuzu bir kere daha hatırlattı bana.
Törene katılan Vali Ali Kaban, Belediye Başkanı, CHP’li, Muharrem Akdemir, Tuğgeneral Birol Şimşek’in kendilerine şemsiye tutan birer korumaları var, bir tek bizim Gazi’nin zor kurtardığı canı ortada. Uğruna canını vermeyi göze aldığı vatanı temsil eden insanlar bir şemsiyeyi esirgiyor ondan..
Bir vatandaş olarak hiçe sayılmak içimize bu kadar yer etmemiş olsaydı eger, orası Karadeniz, olur böyle şeyler diyerek gülüp geçerdim belki de bu duruma ama masumiyeti yok bunun. Orada söylenen sözleri, kutlamaları, dilekleri anlamsızlaştıran, mışmışlar ülkesi olduğumuzu yüzümüze vuran bir kare bu.
Bizde neden belediye başkanının, valinın, tuğgeneralin korumalarla gezdiği zaten hiç anlaşılır gibi değil.
“Madem bu kadar canınızdan korkuyorsunuz, ya da halkı kendinizden uzak tutmak için yanınızda adam gezdiriyorsunuz niye bu tür hizmetler seçiyorsunuz” diyeceğim ama bizde ‘hizmet’ sözü bir tek seçimler sırasında, ya da koltuğu kapana kadar kullanıldığı için böyle bir suçlama yapmak yersiz olur tabi.
O kadar uğraşıp seçtirmişler kendilerini, bir de halka hizmet mi edecekler?
Ta başından başlıyor bizde değersizleştirme aslında.
Babalar, öğretmenler, ustalar, erkekler, çavuşlar, komutanlar, doktorlar, patronlar, devlet daireleri, devletin başı, adımınızı attığınız her yerde, hayatın her alanında bu duyguyu veriyorlar size. Birazcık gücü ele geçiren, altta kalanların canını çıkarmaya başlıyor.
Bir de öğrencileri götürürler bu tür ulusal kutlamalara. Hazırlık yaparken canlarını çıkarırlar zaten. Kimin sesi daha çok çıkacak yarışına sokulurlar. Bir de, göstermelik olarak çocuğun birini öperler böyle günlerde. Koca koca kafalarıyla eğilirler çocukların önüne. Babası mısın? Tanımaz etmez çocuk seni. Ne öpüyorsun? Kimsin?
Biat kültürü deniyor bizdeki hiyerarşiye şimdilerde ama bana göre bu daha çok gördüğünü uygulama psikolojisi.
Devlet sosyal değil ki, halk sosyal olsun.
Annemin dediği gibi, herkes kendi başı.
Uzun lafın kısası. Biz vatanımızı seviyoruz da, peki ya devlet.
O da bizi seviyor mu?
Nafiye Gölbaşı
Dünyalılar