Dünyada bu kadar acı ve kıyım varken, şu görüntü üzerine yorum yapmak ne denli anlamlıdır bilemem ama, deniz kenarına şu çöpü bırakanlar ne bu Deniz’i hakediyor, ne de benim gözlerim şu pisliği görmeyi.. Ne acıdır ki, onu oraya atan da insan ! Bunları gördükçe içi acıyan da İNSAN.
Çöpün başına dikilip şöyle bir baktım, gördüklerim karşısında hangi davar sürüsü burdan geçti derken, sarfettiğim cümlenin pişmanlığı ile evrendeki tüm hayvanlardan binlerce kez özür diledim. Tabi ki bu onların işi olamazdı. Atıkları incelerken şu kanıya vardım; muhtemelen tavuk yenmiş, kemikleri sağa sola saçılmıştı. Muhtemelen arkasından karpuz yenmiş, birer balıkçı teknesi büyüklüğündeki kabukları, güneşin parıldayan ışıkları altında tüm haşmetiyle ortaya çıkmıştı. Kirli bebek bezleri, yanlarında veletleri olduğunu, veletleri varsa yanlarında analarının da olduğu anlaşılıyordu. İşin içinde kadın olması, insanı daha da çileden çıkarıyordu.
Bazılarımıza göre önem teşkil etmeyen bu türden konular, derin düşünceye sahip kişiler için kocaman sorunların temelini oluşturan nedenler olduğunu bilir ve zincirleme kıyas kavramını akla getirir. Benim yorumuma göre; ruhu kirli olan kişi bunu davranışlarına da bulaştırır. Kirliliğinle etrafa zarar vererek hainliğini gösterir. Hain olan kendinden sonraki nesilleri düşünmez. Havayı, toprağı, suyu kirleterek insan ve diğer canlıların hayatını tehlikeye atar. Hastalıklar ortaya çıkar, hastalıklardan hayvanlar sorumlu tutulur, sorunun ortadan kaldırılacağı düşünülerek telef edilen hayvanlar tarafından yenen keneler ortada cirit atar. Kendi deliliğini görmeyen insan suçu danaların üzerine atar, hayvan bunun da cezasını kendi canıyla öder. Hastalıkların antijenini bulmak için laboratuvarlarda günlerce kafa yorulur, milyonlar harcanır. Piknik alanlarında yakılan ateşle ormanlar kül olur, oksijen kaynağı tükenir. Su kirlenir, gün gelir içmeye dahi bulunmaz, sonunda su savaşları bile çıkar.
Diyeceğim o ki, sahip olduğumuz her şey günün birinde tükenen geleceğimiz olur çıkar. Baktığım şey çöp değil, bu geleceğimizdi sanki…
Sema Sönmez (semasonmez@yandex.com)