Ağrıdır. Renksiz bir boyuttur. Uçurumun kenarından aşağıya dosdoğru bir bakıştır. Ama atlamak asla değildir. Cürettir. Uyanıştır. Maskeleri atmaktır. Büyümektir. Bir ağaca sımsıkı sarılmaktır. Fark etmektir. Bir çocuğu gözlerinden öpmektir.
Ağırdır. Midendeki hırçın dalgadır. Derstir. Duymaktır. Dinlemektir. Zihin içinde sözsüz akan bir müziktir, Beethoven’ın Ayışığı Sonatı gibi. Yalnızlıktır. Buğulu ve uzak bir yerde olma hissidir. Hayata indirilen bir darbedir.
Buruktur. Yaşama sevincini sessizleştirmektir. Dizlerini karnına çekip ışıksız bir köşede ulumaktır. Küsmektir. Çelişkilerin ve korkunun içinde at sürüsü gibi koşturmasıdır. Bulantıdır. Aniden yaşlanmaktır.
İç çekiştir. Sayıklamaktır. Çöküştür. Beşinci mevsimdir. Affetmeye reddiyedir. Yanık bir türküdür, Neşet Ertaş’ın Gönül Dağı gibi. Boşluktur. Açığa çıkmaktır. Bedeldir. Askıya alınmaktır.
Duadır. Kurşuna dizilmiş umutları gömmektir. Vişne çürüğü renginde gözyaşı dökmektir. Kırgınlıktır. Bir dağ lalesi ile dertleşmektir. Acıyı hoyratça avuçlamaktır. Kuytuda cinnet halidir.
Utançtır. İçebakıştır. Dünyeviliğe pis bir sırıtıştır. Afiyeti yerinde olma haline tekmedir. Aldırışsızlığa sövmektir. Zaaflarına sırtını dönmektir. Nefes darlığıdır. Kendine tahammülün kalmamasıdır.
Telef olmaktır. Kasvet ve öfke arasında sürtmektir. Unutmamak için avaz avaz yalvarıştır. Bahaneleri tüketmektir. Sonunda hakikati anlamak ve ona canla başla sarılmaktır.
Bunların hepsi bir yana durmak; gidene vefadır. Ona uzun uzun el sallamaktır. Ardından su dökmeyi delice istesen bile kendini tırnaklarını avuçlarına geçirerek durdurmaktır.
Ama…
Yatmak değildir.
Susmak değildir.
Vazgeçmek değildir.
Yola çıkmak değildir.
Seyretmek değildir.
Kaçmak değildir.
Hiçbir şey olmamış, hiç kimse gitmemiş gibi yaşamak değildir.
Unutmak hiç değildir.
Durmak, insan olmaya biraz olsun isabet etmektir. Ama bitmedi. Bu daha başlangıç…
Ayça Güçlüten
Dünyalılar