İNSANIN ÇİFTE STANDARTLI ACISINA DAİR
Doğada insanın dışındaki tüm canlıların, yaşam zincirinde vazgeçilmez önemleri vardır. Birinin eksikliği ya da fazlalığı, diğerinin varoluşunu derinden etkiler. Üstelik, bizim göklere çıkardığımız akıl denen fenomene hiç ihtiyaç duymadan kendiliklerinden sağlayabilirler bu dengeyi, salt oluş’larıyla. Tabii bizler olmasak…
Bu büyüleyici akışa tek bir olumlu etkisi olmayan, aksine bu zinciri kendi işkembesi ve doymaz hırsları uğruna paramparça eden insanın hadsizliğine ne demeli peki?… Okyanuslar dolusu kan, ilik ve kanalizasyon ifrazatı üretmekten başka hiçbir meziyeti olmayan insan denen yaratığın kendini doğada en tepeye yerleştirip tanrıcılık oynamasındaki aymazlığa ne demeli bilmem ki?… Kendisi dışındaki bütün canlılara inanılmaz bir vahşetle ve kayıtsızlıkla davranırken, kendisinin başına gelenler karşısındaki ikiyüzlü acısını nasıl anlamlandırmalı bilmem ki?
Yaşam bir bütündür… Kendini bu bütünün içinden hadsizce ayıracaksın, seni bir bokböceğinden daha değerli kılan hiçbir meziyete sahip değilken bokböceğine üstünlük taslayacaksın -ki o bokböceği bile mera ortamında besin çevrimini sağlayarak toprak yapısını geliştirmektedir-, merhamet denilen belki de en gerekli duyguyu salt insana, üstelik de insanın bile salt senin içine doğduğun kesimine özgüleyecek, diğer insanları ötekileyeceksin, herkesi birbirine, hayvanı insana karşı öteki kılacak ve ötekine yapmadığın vahşeti bırakmayacaksın, sonra sıra sana geldiğinde acıdan kıvranacaksın… Peki.
Adalet kavramını salt insana has görmediği, doğa karşısındaki kanlı ellerini bir daha kirlenmemek üzere yıkamadığı, doğmakla ya da akılla değil, ol’makla insanlaşılacağı gerçeğini içselleştirmediği, doğanın mükemmel işleyen yaşam döngüsünde çok daha mütevazı ve ve hak edilmiş bir yere konuşlanmadığı, bir hayvan katliamı karşısında da bir insan katliamı karşısında hissettiği kadar derin bir acı ve infial hissetmediği sürece insanın başına gelen hiçbir şeyden şikâyet etmeye hakkı olmayacaktır; istediği kadar feveran etsin, yaşam ondan intikamını alacaktır.
Bıçak her bedende aynı yarayı açar, her bedene aynı acıyı verir; hayvana da insana da… Sırf acıyı düşünebiliyor olman mı seni daha üstün kılıyor? Öyleyse daha iyi ya… acıyı, hissetmenin beraberinde aynı zamanda düşünebiliyorsan, nasıl, hayvan ya da ötekilediğin diğer insana kasten reva görebilecek kadar empati yoksunu bir alçak olabiliyorsun?
Rabia Mine (mineliada@hotmail.com)