“O kadar hızlı gidiyoruz ki, ruhlarımız geride kalıyor”
Teknolojik gelişmeler ve çalışma hayatında her geçen gün hızla artan rekabet ortamı kişileri daha iş odaklı yaşamaya itiyor. Teknoloji sayesinde 7-24 ulaşılabilen mobil çalışanlar haline gelen şirket çalışanları adeta birer tele-köle gibi iş odaklı yaşayıp zamanlarının çoğunu işe ayırıyor. Zaman baskısı nedeniyle de hayatta yaptıkları her şeyi normalinden 2-3 kat hızlı yapıyorlar. Tabii ki hızlı çekim yaşanan bir hayat beraberinde birçok olumsuzluğu da getiriyor.
Eski Afrika hikayesini şöyle bir hatırlarsak; Afrikalılar, beyaz adamlarla birlikte Afrika’da bir yerde seyahat ediyor. Beyaz adam hep hızlı hızlı gitmek istiyor. Afrikalılar ikide bir durup oturuyor. “Ne oluyor? Niye oturuyorsunuz? Hadi acelemiz var” denildiği zaman, Afrikalılar’ın verdiği cevap ise çok manidar: “O kadar hızlı gidiyoruz ki, ruhlarımız geride kalıyor”. Biz de maalesef ruhlarımızın geride kaldığı bir hayat düzeninde çırpınıp duruyoruz.
Gallup International Association’ın raporunda Türkiye mutluluk derecesinde 65 ülke arasında 56′ncı sırada yer alıyor. Mutluluk konusunda dünya çapında yapılan araştırmaya göre, dünyanın en mutlu ülkesi Fiji, en mutsuz ülkesi ise Irak.
Ankete katılanların yüzde 93’ünün “mutluyuz” dediği Fiji’yi sırasıyla Kolombiya, Nijerya, Suudi Arabistan, Azerbaycan, Hindistan, Panama, Arjantin, Finlandiya ve Endonezya takip etti.
Irak’ın neden en mutsuz ülke olduğunu anlamak mümkün ama neden Fiji sorusunun cevabını merak ediyorsanız bir gezginin gözlemlerini aktardığı “Nihai mutluluk: Bula Fiji” başlıklı yazıdan bir bölüm aktaralım.
“Jim Carrey’nin unutulmaz performansıyla favori filmlerin arasında yer alan Truman Show’da, Truman nihai mutluluk noktası olarak Fiji’yi görür, tüm film boyunca oraya kaçmak ister. Ben de o filmi gördüm göreli burasının nasıl bir yer olduğunu merak eder dururdum.
Truman, haklısın. Nihai mutluluk burada. İnsan, dünyada böyle bir cennet köşe varken diğer noktalarda biz hayatı niye heba ediyoruz diye düşünmüyor değil.
Mana Adası halkı bir gününü şöyle geçiriyor. Sabah 8 gibi kalkılıyor. Yüzün gözün açılması için, Bob Marley & Reggae tarzı pasifik halk müziği yayını yapan bir radyo açılıyor. Kahvaltı yapılıyor. Kahvaltı sonrası, hindistan cevizi toplanıyor. Ardından denize girip serinleniliyor. Öğle yemeği sohbet ve gülüşmeler arasında 2 saat kadar sürüyor. Yemeği fazla kaçıranlar, fazla değil birkaç metre ötedeki gölgelik bir alana kıvrılıp kestiriyorlar. Uyanınca devam eden sohbete tekrar katılıyorlar. Akşam yemeği öncesi morfin gibi ağız buran yerel içki kava içiliyor, güzelleşiliyor. Sanıyorum narkotik özellikler var bu içkide ki ağız derhal hissizleşiyor. Yemek yenip evlere gidiliyor. Hava kararınca, günün yorgunluğunu atmak üzere kumsal üzerindeki bara gidiliyor, yabancı turistlerle elele dans edilip rahatlanılıyor. Evlere gidilip yatılıyor…
Böyle bir yaşantının içinde ve daimi sıcak havada Fijililer doğaldır ki düşük gelirli olmalarına, Suva’daki gelgit yapan askeri darbeye, herhangi bir probleme aldırmıyorlar, mutlu güleryüzlü yaşayıp gidiyorlar.”