Hunan Eyaleti’ne bağlı Jiangyong İlçesi’nde dağlık bir yerleşim alanında konuşulan Nu Şu, kadınların “aileye ait herhangi bir mal” gibi görüldüğü Çin geleneksel yaşamında, onlar için adeta “sessiz bir haykırış” olmuş.
Nu Şu, aralarında kan bağı olmasa da ebedi bir bağla birbirine bağlanan kadınların, yani “ebedi kız kardeşlerin” dili. Kadınlar, Nu Şu’yu sadece kağıtlara yazmamışlar, yelpazelere, mendillere, giysilere, kuşaklarına hatta yorgan örtülerine işlemişler.
Folklor araştırmacılarının 1980 yılında ortaya çıkardıkları bu dili bilen yaşlı kadınların sayısı bir elin parmaklarını geçmiyordu. Yüzyıllardır nesilden nesile, ama sadece kadınlardan kadınlara geçen bu dil artık sır olmaktan çıktı.
Nu Şu dilini yansıtan eserler Çin’in güneyindeki Guangxi Zhuang Otonom Bölgesi resmi arşivlerinde sergilenmekte. 2003 yılında Nu Şu Köyü kuruldu. Akademisyenler Nu Şu sözlüğü hazırladılar, bu dili öğretmek üzere bir okul açıldı.
Bir zamanlar Hunan Eyaleti’nin ücra bir yerleşim biriminde, görücü usulüyle ya da rızaları olmadan evlendirilen ve bir nevi hapis hayatı yaşayan kadınların hayal kırıklığı, melankoli ve yalnızlıklarını anlatmak için kullandıkları bu dil, bugün kadınlar için yeni bir gelir kaynağı haline gelmiş durumda.
Nu Şu Enstitüsü’ne göre yazılı bir dil olan Nu Şu’da 2000 karakter var. Başka kaynaklara bakılırsa bu sayı 2500’e çıkıyor.
Daha geçen yüzyıla kadar Çinli bir kadının hayatı 3 kişi ile ölçülürmüş: Evlenmeden önce babası, evlendikten sonra kocası ve oğlu.
Geleneksel Çin toplumunda kızlar, sosyal faaliyetlerde bulunmak bir yana okula bile gidemiyorlardı; evde bile söz hakları yoktu; soyağacında isimleri yer almazdı; mirastan mahrum bırakılırlardı.
O günlerde erkekler, “Bir kızım olacağına, bir köpeğim olsun daha iyi” derlermiş. Kadınların buna yanıtı ise, “Kuyu başında oturan nasıl susamaz ise kızının yanında oturan da bedbaht olmaz” olmuş.
Tabii bunu erkeklerin anlamayacağı Nu Şu dilinde söylerlermiş.
Bilim ve Gelecek