Haeng-Ja Fischer’in sorunsuz çocukluğu bir yaz sabahı sona erdi. Fischer, altı yaşındayken ailesiyle, Seul’un 200 kilometre kadar güney batısındaki Jeollabuk-do’da yaşıyordu. Babası polisti ve her şey yolundaydı. 25 Haziran 1950 tarihinde Kuzey Kore birlikleri güneye saldırıp yarımadaya savaşı getirene dek…
Haeng-Ja Fischer yaşananları, “İnanmak istemedik. Bir anda oluverdi” sözleriyle tanımlıyor.
Kore Savaşı’nın üstünden yaklaşık 63 yıl geçti. Ancak Haeng-Ja Fischer, o zaman neler yaşadıklarını hâlâ çok iyi hatırlayabiliyor: “Annem, dört yaşındaki kız kardeşim, iki aylık erkek kardeşim ve büyükannemle birlikte dağda yaşayan akrabalarımızın yanına gittik. Babam polis olduğu için bizimle gelemeyeceğini söyledi.”
12 kilometre iki küçük kız için oldukça uzun bir mesafeydi. Kadınlar bitkin çocukları yürümeye ikna etmek için bir hayli çaba gösteriyordu. Baba ise hükümeti koruma görevini yerine getirmek için geride kalmıştı. Ancak ailesinin yanına gelip onlarla birlikte Kore yarımadasının güney doğusundaki Pusan kentine gitmek istiyordu. Ancak üç hafta boyunca hiç bir haber alamadılar. Bu sırada Güney Kore topraklarının bir kısmı düşman eline geçmiş, ülkede çatışmalar şiddetlenmişti. Ve bir gün Kuzey Kore askerleri çocuk ve kadınların kaldığı çiftliğe geldi.
Fischer, “Annemi ve kardeşimi sorgulama için aldılar. Babamın nerede saklandığını öğrenmek istiyorlardı. Küçük kız kardeşime bakmak zorundaydım. Geceleri uyuyamıyor, ağlıyor ve annemi istiyordu. Onu teselli edip, ‘annem yakında eve gelecek‘ diyordum” diyor.
Bu sözlerle sadece kardeşini değil kendini de teselli etmek istiyordu. O zaman altı yaşında küçük bir kız çocuğu olan Fischer, ailesini tekrar göremeyeceği için büyük endişe içerisindeydi. Annesi geri döndü ancak babasını bir daha hiç göremedi. Kuzey Kore askerleri tarafından vurulmuş ve ölmüştü. Bir kaç günlük araştırma sonucu annesi ve teyzesi babasının cesedini buluyor ve onu geçici olarak gömüyorlar.
Fischer, “Bir kaç yıl sonra babamı gerçek anlamda toprağa verebildik. Babam şu anda Seul’da Ulusal Mezarlık’ta çünkü ülkesi için canını verdi. Her yıl Kore’ye gittiğimde onu ziyaret ediyorum” ifadelerini kullanıyor.
27 Temmuz 1953 tarihinde daha ateşkes imzalanmadan önce Haeng-Ja Fischer’in annesi iş arama başlıdı ve polis karakolunda bir iş bulabildi. Haeng-Ja, üç yıl aradan sonra yeniden okula başlıdı. Kore, savaş sonrası yoksul bir ülke olsa da yetim ve babasız çocuklara destek oluyordu. Haeng-Ja, o dönem başarılı olduğu için okul parası ödemek zorunda olmadığını söylüyor. Okul malzemelerine ihtiyacı olduğu zaman polis müdürlüğüne gidip istediklerini alabilmek için para aldığını kaydediyor. Bu ona hâlâ babasıyla arasında bir bağ olduğu hissi veriyordu.
‘Tekrarı olmamalı’
Haeng-Ja Fischer, mezun olduktan sonra evlendi. Bir kızı ve bir oğlu oldu ancak aradığı mutluluğu bulamadı ve 1969 yılında Almanya’ya gelmeye karar verdi. Almanya’da daha iyi bir gelecek umuduyla göç eden 10 bin Koreli hemşireden biri olarak ülkeye ayak bastı. Ancak hayaline kavuşmak için büyük bir fedakârlık yapmak zorunda kaldı ve çocuklarını Kore’de annesiyle bıraktı. Zaman içinde onları da yanına aldırıdı ve çocuklar büyüyüp evden ayrılana kadar yalnız yaşadı. Daha sonra bir Almanla tanışıp ona âşık oldu. Şu anda 10 torunu ve sevdiği adamla birlikte mutlu bir hayat sürüyor. Almanya’yı da artık evi gibi görüyor.
Fischer, Kore yarımadasında yeni bir savaş yaşanmamasını diliyor
© Deutsche Welle
Dünyalılar