Yöresel müzik aletleriyle, gırtlaktan söylenen bir ezgi. Doğanın çağrısı gibi… Rüzgarın uğultusunu, nehrin şırıltısını, ağaçların hışırtısını ve onlara tüm ruhuyla katılmış bir insanın sesini duyarsınız. Bu seste, ürkütücü ve gizemli bir birlikteliğin eski izleri var.
Gırtlıktan şarkı söylemek; Sayano-Altay bölgesinin bazı halklarında (Tuvalar, Altaylar, Moğollar) ve Rusya’nın Avrupa kısmında yaşayan Başkurtlar’da geleneksel ve oldukça yaygın bir sanat türü. Bu tarz vokalde, boğaz ve ses telleri kullanılarak aynı anda birkaç farklı ses çıkarılabiliyor. Değişik türleri var; Kargire, Hoomei, Sigit, Ezengileer ve Borbanna. Çıkarılan bu seslerin kendine özgü anlamları, dinleyenler için şarkının anlamının ötesine geçebiliyor.
Bu türler doğadaki canlı, cansız her sesin yansıması. Bir tür doğaya öykünme, doğaya yaklaşma hali. Gırtlaktan çıkarılan bu sesleri şarkıya dönüştürmek çocukken başlayan ve özel diyet gerektiren bir emeğin ürünü. Tuva kültürünün bu güzel ifadesi, eşsiz bir dünya mirası.
İyi dinlemeler.
Hediye Çınar Ekinci
Dünyalılar